Willem Frederik Hermans (1921–1995) geldt als een van Nederlands belangrijkste schrijvers, maar daarnaast was hij ook fysisch geograaf en fotograaf. Die fotografie beoefende hij aanvankelijk als hobby, uit verveling, of als zijn andere werk niet opschoot, maar het groeide uit tot een passie die hem nooit meer losliet. In 1957, toen zijn roman De donkere kamer van Damokles niet wilde vlotten, overwoog hij ernstig om zich te laten omscholen tot fotograaf. Hij mat zich de firmanaam ‘Persfotobedrijf W.F. Hermans’ aan en ging in de leer bij Nico Jesse, van wie hij ook een oude Leica overnam. Daarmee sloeg hij fanatiek aan het fotograferen. Uiteindelijk kreeg de Leica een sleutelrol in zijn roman.
Hermans’ foto’s zijn doortrokken van de visie van de schrijver en de intense blik van de geoloog, die in ieder landschap de onderliggende structuren herkent en constateert dat alles onherroepelijk in het teken staat van verval. Maar naast de beelden van verwaarloosde huizen en afgebladderde affiches valt ook een zachter onderwerp op. Hermans fotografeerde veel mensen, gewoon op straat, en opvallend veel kinderen. En niet in de laatste plaats ontzettend vaak zichzelf.
Voor dit boek werd het gesloten archief-Hermans eenmalig opengesteld. Piet Schreuders en Bram Oostveen maakten een nieuwe selectie uit ruim vijfduizend zwart-witfoto’s en tienduizend kleurendia’s. Het is de eerste publicatie van foto’s die Hermans niet zelf samenstelde. De meeste hier getoonde beelden zijn nooit eerder gepubliceerd.
Met tekstbijdragen van Piet Schreuders, Wim van Sinderen, Bram Oostveen, Benno Tempel en W.F. Hermans.
Verkrijgbaar vanaf 31 augustus 2022